اقتصادنامه: مگر چند خانواده شریف به مانند خاندان فردوس، گرامی، حدادزاده و ... داریم که به خاطر چند دلار آبروی آنان را می بریم؟ چرا ثروتمندان کشور را با نوکیسگان مقایسه می کنیم؟

در هفته های گذشته تب بگم بگم ها در با اسم رمز شفاف سازی و مبارزه با فساد شروع شده است. اقداماتی در این راستا صورت گرفته و نهادهای دولتی اقدام به انتشار اسامی برخی از دریافت کنندگان ارز برای واردات خودرو و موبایل کرده اند. اینکه انتشار اسامی افراد تا چه اندازه می تواند به شفاف سازی در اقتصاد ایران کمک کرده و از میزان رانت و فساد بکاهد سوالی است که برای یافتن پاسخ به آن باید منتظر زمان شد.

اما در این میان، دولت یک خطای استراتژیک انجام داده و سبب شده تا بخش خصوصی را نسبت به خود بی اعتماد کند. دولت بهتر است تا رازدار اقدامات بخش خصوصی باشد نه اینکه آنها را در سیاستگذاری های نادرست با خود شریک کرده و هنگامی که آن سیاستگذاری جواب نداد و باعث ایجاد مشکلاتی در اقتصاد می شود، بخش خصوصی را به عنوان متهم اصلی معرفی کند.

سوال اینجاست که چرا سیاستگذار باید مصون باشد و مسوولیت سیاست گذاری های نادرست خود را بر عهده نگیرد. اگر رانت یا فسادی در کشور وجود دارد به ضعف سیاستگذاری و نظارت نهادهای مربوطه بر می گردد. طبیعتا در فضای متلاطم اقتصاد ایران هر فرد یا بنگاه بر اساس مطلوبیت های خود تصمیم می گیرد و انجا که قرار است ارز با قیمت غیر واقعی توزیع شود، خود را در صف گیرندگان قرار می دهد. از این رو نمی باید به رفتار طبیعی افراد و بنگاه ها خرده گرفت آنها را مفسد، مافیا، رانت خوار و اخلا گر اقتصادی نام نهاد.

در همین قضیه یارانه ها، عمده اقتصاددانان بر این باورند که دادن یارانه نقدی به مردم از ابتدا اقدامی اشتباه بود اما دیده شده که قریب به اکثریت مردم ایران این یارانه را دریافت کرده و می کنند. حال باید در میانه بازی سیاستگذار مردم را رانت خوار یا حقوق بگیر دولت معرفی کرده و مثلا افرادی که فرزندان بیشتری را دارد، مفسد و سوءاستفاده گر بنامد.

در ایران مگر ما چند کارآفرین و فعال اقتصادی داریم که به بهانه های مختلف بخواهیم بر حیثیت آنان خدشه وارد کنیم. در اتفاقات اخیر که با نام شفاف سازی صورت گرفت، طبیعتا تخلفاتی صورت گرفت اما آیا در این میان خدشه دار کردم نام خانواده های خوشنام در اقتصاد ایران نظیر، خانواده های فردوس، حدادزاده، گرامی و . . . درست به نظر می رسد؟ این خانواده ها چند نسل است که به فعالیت های اقتصادی و تجاری در کشور می پردازند و طبیعتا اولین اقدام حاکمیت ایت باید باشد که از سرمایه ها و اعتبار انان حفاظت کند نه اینکه با بروز یک بحران اقتصادی انگ های نظیر مافیا، مفسد فی الارض، اخلالگر و . . . را به آنان بزند.

اگر این افراد میل خود را به توسعه فعالیت های خود در ایران از دست دهند، آنگاه کدام بخش خصوصی حاضر خواهد شد که در چنین فضایی اقدام به فعالیت اقتصادی کند؟

به نظر می رسد بهتر است تا دولت وظیفه اصلی خود را حفظ سرمایه افراد و کارآفرینان کرده و به تولید ثروت از سوی آنان کمک کند. در چنین فضایی سایر افراد حاضر خواهند شد تا وارد فضای تولید و اقتصادی کشور شده و منابع خود را در اختیار توسعه کشور و ایجاد اشتغال قرار دهند.

منبع: اقتصادنامه